Dive Bouteille is een wijnbeurs gefocust op natuur, bio en biodynamische wijn en dit gebeuren speelt zich af in Saumur, aan de Loire, meer specifiek in de wijnkelders van Maison Ackerman, Caves Ackerman. Deze stad huisvest dit wijnfestival al voor de 23e keer. En behalve de wijnboeren met hun heerlijke wijnen is ook de wind een constante in haar en mijn verhaal.
ATLANTISCH
De impact van de Atlantische Oceaan op het Europese vaste continent kan enkel de voorbijgaande en terugkerende wind je vertellen. Daar waar de Loire uiteenspat in de oceaan gaan we stroomopwaarts, meegaand met het geluid van die wind, zo passend voor de insteek van onze trip, voorbij het land van Melon de Bourgogne, voorbij Muscadet, daar waar de Chenin welig tiert, de Chenin op zijn zuurtjes, zijn fris- en strakheid, de Chenin waar ik van hou, de Chenin uit Saumur: een stad van een luttele twintigduizend inwoners. Waar de burgemeester een passant is maar iedere dag aan de lippen hangt van meesters in hun vak. Hoe de klimaatopwarming in elk gesprek de bovenhand neemt en uiteindelijk de leidraad vormt. Hoe extreme nachtvorst en zomerhitte de wijnstokken letterlijk laten beven en naar adem doen happen. Stress, onmacht maar verbetenheid, de ‘ik proef nog eens van mijn eigen voorraad, het verhaal wat die ene slok kan vertellen en dan kan ik er weer even tegen’.
Daar speelt Dive Bouteille zich af, een wijnbeurs waar die meesters even hun zorgen kunnen vergeten en waar de Loire en zijn wijnen het centrum zijn van een ondergronds labyrint, omringd door de rest van Europa, van Engeland tot Oostenrijk en van Spanje tot Hongarije. De Loire lijkt wel een lapmiddel, een lijm doorheen wijnmakers van allerlei streken.
In Caves Ackermann waan je je in een waar renaissance schouwspel, onbereikbaar voor de werkelijkheid. Een wereld waarbij de wijnbouwers rechtstreeks uit het boek Utopia, van Thomas More, kunnen komen: collectief, evenwaardig, defensief, zoals het in Utopia gaat tegen de buitenwereld, kost je 10 euro. Eerder ter bescherming dan als inkom, want je wil niet weten hoeveel 10 euro in de renaissance waard zou zijn geweest.
Het concept is dan ook duidelijk: iedere wijnbouwer krijgt één ton, waarop ze hun wijn presenteren, en een A4 blad met hun naam op, handgeschreven. That’s it.
ROYALTY
Maar hoe idealistisch meneer More ook was, koningen en koninginnen maken tot op vandaag nog deel uit van de samenleving, dus ook in Dive. Gewoon even passeren bij Judith Beck kan niet: als een magneet trekt ze toeschouwers aan, een vorstin met Habsburgse allures. De nieuwe Bambulé van de druif Neuburger slaat direct de juiste toon. Met deze wijn steek je als het ware in je hoofd en smaak de grote plas over, exotisch fruit neemt de bovenhand, pompelmoes, citrus en funky zuurtjes maken het geheel af, als nectar voor de goden. Was een koningin vroeger dan ook niet een neergedaalde godin of toch minstens een afgezant van? Ze mag naar mijns inziens die titel alvast claimen.
Thierry Germain van Roches Neuves biedt dan weer het beste van Chenin uit het noordelijke deel van de Loire. En zoals de renaissance deed teruggrijpen naar Griekse verhalen en mythes lijkt hij een beetje als Zeus op de Olympos: de Loire, zíjn figuurlijke berg. Je hoort iedereen zijn naam fluisteren, vol bewondering, soms een beetje met afgunst, zelfs hier en daar met een zekere angst. Want zodra je de Insolite en Échelier proeft, staat de tijd stil. Het is alsof je de andere Chenins hoort die proberen te ontsnappen om zelf maar even een druppel te kunnen opvangen. De tijd herstart waarbij aroma’s van agrum, citrus, peer en perzik mijn gehemelte verblijden. De gebalanceerde, strakke maar o zo frisse zuren blijven tot mijn laatste adem in mijn hersenen gegrift.
Waar ben ik?
ROCKSTERREN
Buiten, bij het vallen van de avond liepen we naar La Tonnelle. Een op het eerste zicht eenvoudige natuurwijnbar in Saumur maar die tijdens de beurs volledig opleeft. De volle tent voor de bar was als een VIP afterparty na een dag Pukkelpop maar dan met de éne grote wijnbouwer na de andere. Rocksterren, who needs them. We leven in de renaissance, mag het even. We proefden rauwe sint jacobsnoten en oesters, natuurlijk met een glas Chenin Blanc erbij. Maceratie? Mais oui. Het zou mij weinig verbazen dat de wind van toen hier werkelijk nog ronddwaalt, en wie zou het die kwalijk kunnen nemen. De roes van teruggetrokkenheid, het gevoel van samenhorigheid het – ik voel mij hier thuis-, de innerlijke rust in de chaos. Dat gevoel werd na het verlaten van Saumur en Dive nog een paar uur kunstmatig en tegen beter weten in, in leven gehouden.
De lyrics van David Bowie ‘Look at those cavemen go, it’s the freakiest show’ begonnen in te sijpelen, eigenlijk kwam het daar ook wel een beetje op neer. En zo ging de ontwaking verder. De verkeersas van Parijs doemde op en na 2 seconden was dat gevoel al verdwenen. Aanschuiven geblazen, terug naar de 21e eeuw.